HoutKunst

Een blog schrijven, een jaar geleden had ik het niet voor mogelijk gehouden. Maar toch, langzaamaan kruipt het idee in je hoofd en denk je, dat moet ik doen.

Er is zoveel om over te schrijven; herinneringen, op kunstgebied natuurlijk, zelf geschreven teksten, ontmoetingen of plannen om nog meer te gaan schrijven. Een serie wellicht? Waarom niet, alles kan toch wanneer je het echt wilt.

De titel van dit blog, HoutKunst. Jaren geleden bezocht ik een oudere heer in mijn Haagse woonwijk. Uit gevonden takken of stukken hout maakte hij door deze te schaven of zagen, de mooiste kunstwerken. Was hij een kunstenaar of een amateur? Dat doet er niet toe, hij inspireerde mij met zijn woorden en wat ik voor mij zag staan. In die tijd schreef ik een column in het wijkblad, in de naam van de wijk zit het woord hout, dus werd de titel HoutKunst.

Kunst hoort bij mij. Ik zeg wel eens dat ik zonder kunst niet zou kunnen leven. Ik adem kunst, ik lees over kunst, doe er onderzoek naar en ik schrijf over kunst. In de afgelopen jaren, door Corona toch enigszins thuis gehouden, merkte ik hoe belangrijk het is over kunst te kunnen praten of erover te lezen. Het moment dat ik eindelijk weer naar een museum kon gaan, daadwerkelijk voor een schilderij staan, dat was de rust die ik zocht en dus ook vond.

In HoutKunst zal ik gaan schrijven over meer dan alleen dit onderwerp. In mijn geliefde stad Parijs ontdek ik de meest leuke adresjes; verscholen musea, adressen van restaurants die niet door de toeristen worden bezocht. Júist buiten de gebaande paden lopen, de gesprekken die je dan aanknoopt dat maakt het leuk en interessant.

Verder vertel ik graag over allerlei zaken die mij interesseren of over de besturen en instellingen waar ik mij bij betrokken voel. Met een open vizier kijken naar de mensen om je heen, ieder mens heeft een verhaal waar je ook vandaan komt, dat maakt het leven zo interessant.

Iedere drie tot vier weken hoop ik een aflevering van HoutKunst te schrijven. Pin mij er niet op vast, soms zijn het hele drukke tijden. Maar, ik doe mijn best.

 

Groet, Willemien